مجید دری، دانشجوی محروم از تحصیل در بند، به مناسبت فرا رسیدن ١٦ آذر در یادداشتی روز دانشجو را به همه دانشجویان تبریک گفته است.
به گزارش دانشجونیوز، مجید دری در بخشی از این نوشته ضمن اعتراض به سکوت و بی تفاوتی جامعه نسبت به آسیب ها و ستم هایی که از جانب حاکمیت اعمال می شود، می گوید: اختلاس سه هزار میلیاردی ، زمین خواری آقازاده ، تورم افسار گسیخته و ... ؛ اگر در مقابل هر کدام از اینها با یک فشار نسبی از افراد حقوقی و حقیقی با مطالبه ی مشخص و مارک دار طرف بودند ، این طوری می توانستند از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند و دیگری را مقصر جلوه دهند و آخر هم هیچ ؟! واقعاً اگر در رابطه با فاجعه ی کهریزک اعتراض شدید شده بود ، آیا امروز شاهد مرگ "ستار بهشتی" بودیم ؟! و آیا سکوت امروزمان زمینه ای را برای اتفاقات بعدی مهیا نمی سازد ؟! مرگ ستار بهشتی ها ؟! آیا زمان آن نرسیده که از تجربه های گذشته مان اندکی بهره بریم ؟! ایراد کار کجاست ؟! چرا اینجاییم ؟! ما را چه شده ؟! مرگ "ستار بهشتی" یک فاجعه بود ، فاجعه .
مجید دری در پایان این نوشته آورده است: در آخر روز دانشجو را به دانشگاه و دانشجویان عزیز تبریک عرض می نمایم . دانشگاه را همچنان نماد اعتراض و مقابله با استبداد می دانم و معتقدم هر حرکتی از دانشگاه آغاز می شود و علت خفه کردن شدید دانشگاه هم این است ، چرا که دانشجو تن به ذلت نمی دهد .
پس دانشگاه باید زنده باشد ، پویا باشد ، معترض باشد و سر در برابر مشتی تمامیت خواه خم نکند . یادتان باشد بسیاری از هم دانشگاهیان شما ستاره دار شدند ، اخراج شدند ، محروم از تحصیل اند . یادتان باشد دانشگاه رنج کشید و نگذاشت بیرق اش سرنگون شود . یادتان باشد خود را از شما می دانند ، از شماییند هر چند دور از شما . روز دانشجو به تمامی دانشجویان - اعم از در حال تحصیل و محروم از تحصیل و ستاره دار و اخراجی و ... – مبارک و فرخنده . دانشجو روزت مبارک .
متن کامل این نوشته که در اختیار دانشجونیوز قرار گرفته بدین شرح است:
شکوه ی تاریخ بسیار است از این بیدادها سینه ای لبریز دارد ز آتشین فریادها
رویگردان است از خودکامگان فتنه جو منزجراز حاکمان جور و استبدادها
گاه از بیداد فرعون است بر موسی خجل گاه نفرین می کند بر سیرت شدّادها
تا جهان بوده است ، این بوده ست کز نامردمان می رسد بر صاحبان زور و زر امدادها
در بهبهان ، مداحی بوده است به نام "گله دارزاده" . نقل است که او را کشته اند ، چندی بعد از خواندن نوحه ای که ابیات فوق بخشی از آن است . خیلی زیبا خوانده ، پیشنهاد می کنم گوش کنید . "گله دارزاده" که 5-4 سالی می شود که رفته ، مورد احترام بسیاری است و از آنچه که دورادور می شنوم و می بینم ، دوستش دارند ؛ شاید چون مرده و دیگر نیست . شاید از آن باب که مردمان دوست دارند قهرمانشان کشته شود و یا از آن رو که حرف دلشان را او جرأت بیان یافته... ؛ بگذریم .
شاید تحلیل شرایط و اوضاع در موقعیتی که من هستم درست نباشد ؛ محیطی بسته ، تا حدودی ایزوله و دور از اجتماع . پس بهتر که به نقد کشیده شود و اشتباهاتش گفته شود تا دست کم در جهل مرکب نمانم و واقعیت را بفهمم . پس یافتن ایراد و اشکال و نقدش با شما (البته اگر خواننده ای داشت !).
1- چندی است صحبت از Facebook آنقدر پررنگ و لعاب شده که کمتر کسی ست که از آن چیزی نشنیده باشد . عصر ارتباطات است و اطلاع رسانی و تبادل افکار و اخبار . دوستی می گفت اکنون در زمانی هستیم که خبررسانی بر ضدّ خودش عمل می کند . چرا؟! آن زمان که فیس بوکی نبود و وبلاگ و انواع شبکه های ماهواره ای و اینترنتی ، چون همه در انتظار خبر بودند اگر شب نامه ای به دستشان می رسید با ولع از اول تا آخرش را می خواندنند و اگر می توانستند به دیگری هم می دادند . اما حالا از بس که حجم اخبار بالاست آن دقت و حرص وجود ندارد و هر یک از ما از کنار خبر و اتفاقی به سادگی می گذریم . این است که حالا شده ضد خود . تحلیل او درست و بجا بود – به زعم من – البته کمی اغراق گونه . اما مگر جز این است که هر روز با حجم گسترده ای از خبرها روبرو می شویم ؟! و این امر ، سنسورهای ما را تا حدودی از دقت و تمرکز بر موضوعی خاصّ می اندازد ؟! یا از کنارشان بی تفاوت می گذریم؟! اگر خبری تیتر شود توجه بیشتری می کنیم و خبرهای ریزتر را – حتی اگر مهمتر باشند – کمتر مورد توجه قرار می دهیم ؟!
2- دنیای مجازی آفتی دیگر هم دارد : دورویی . من پشت کامپیوتر می نشینم . هر چه می خواهم می گویم و می نویسم با نامی غیرواقعی . ترس ردگیری و شناسایی ندارم . پس هر چه از ذهنم می گذرد بر زبان می آورم بدون آنکه نگران تبعاتش باشم . تندترین موضع ها را نسبت به مسائل مختلف می گیرم و رادیکال ترین اقدامات را پیشنهاد می کنم . در صورتی که هیچ کدام از این اقدامات پیشنهادیَم را انجام ندهم ، کسی مورد بازخواستم قرار نمی دهد که چرا خود گفتی و نکردی ، نایستادی ، در رفتی !؟ و می توانم فردا طلبکارانه بیایم و بقیه را به باد انتقاد بگیرم که شما ترسویید ، شما خائن اید و هزار و یک انگ و توهین بار دیگران کنم . مرا که کسی نمی شناسد ، پس بر منِ واقعی ام هیچ خدشه ای وارد نمی شود و منِ مجازی ام هر روز بزرگتر و بزرگتر می شود مثل حباب . ناپلئون می گوید – نقل به مضمون – چیزی را بگو که بتوانی بنویسی ، چیزی را بنویس که بتوانی امضاء کنی ، و چیزی را امضاء کن که بتوانی عمل کنی . دقیقاً عکس دنیای مجازی . می گویی و می نویسی بدون اینکه امضاء و یا عمل کنی . فاجعه از اینجا آغاز می شود و با حرفها و موضع گیری هایم شرایط را رادیکال می کنم و بسته ، و کسانی که در میدان اند را به مخمصه می اندازم و مورد هجمه و بالطبع ضرب امنیتی-اطلاعاتی قرار می دهم . پس بخشی از نیرو و توان اجتماع خواسته یا ناخواسته به دست من به هدر می رود .
3- حال بیایید حالتی را متصور شویم که با منِ خودم ، با منِ واقعی ام حرف می زنم . آیا بیشتر فکر نمی کنم ؟ شرایط و اوضاع و احوال را در حرفها و تحلیل هایم نمی گنجانم ؟! موضع گیری هایم عاقلانه تر نمی شود و یا دست کم در حدّ توانم ؟! منطقی تر به رصد می پردازم سپس می گوییم و پای حرفم هم می ایستم . یک نتیجه ی بهتری را هم در پی خواهد داشت . می دانیم در این دنیای مجازی نیروهای نفوذی زیادند - به نقل از فرمانده جنگ سایبری بیش از هفت هزار نفر نیرو در فضای مجازی فعالند . اندک اندک چهره ها شناخته می شوند و جای جولان این افراد تنگ و تنگ تر . مافیا – با اشاره به بازی مافیا – شناسایی می شوند ، صد البته خطر هم دارد . شناسایی ، دستگیری و... اما مگر قرار نیست پای حرفمان بمانیم و از آن دفاع کنیم ؟ باید باور کنیم که هیچ کس برای ما دل نمی سوزاند . کشورهای دیگر اول منافع خودشان را مورد نظر قرار می دهند ، بعد اگر چیزی ماند به ما می دهند . پس در ابتدا باید خودمان پای کار شویم . اگر گفتیم و دستگیر هم شدیم باید بدانیم که دست کم ثابت کرده ایم اینکه گفته می شود در ایران "آزادی بیان" وجود دارد دروغی بیش نیست . به نوعی دست به یک مبارزه ی مدنی می زنیم ؛ خواسته هایمان را می گوییم و هزینه هم می دهیم و باید بدانیم که مشروعیت طرف مقابل هم با افزایش تعداد زندانی های سیاسی-عقیدتی اش به شدّت زیر سؤال می رود . مدرک بلا شک اش هم تعداد زندانیانی است که به جرم اعلام نظرشان در زندانند . شاید گفته شود چون خودش در زندان است اینطور می گوید . نمی دانم ، شاید درست بگویند . اما می دانم که از دورویی و تحمیل هزینه ام به شانه ی دیگران بیزارم. در دفاع از این حرف می گویم : یا حرف نمی زدم (روش اول) یا اگر حرف زدم جوابش را هم در نظر می گرفتم(روش دوم) .
4- راهِ سومی هم هست : "می گذاریم شرایط مناسب شود ، بعد ... ". من هنوز نفهمیده ام مگر شرایط را غیر از خود ما کس دیگری می سازد؟! عوض می کند ؟! خب اگر شرایط آن طور که شما می گویید بشود ، چه نیازی به گفتن شماست ؟! مگر ما از شرایط موجود گله نداریم ؟! چه کسی می خواهد بر این شرایط ترک بیندازد ؟! کسی غیر از خود ما ؟! چه کسی باید در ساختن و پایه ریزی شرایط بهتر سهیم باشد ؟! کسی غیر از خود ما ؟! همیشه باید منتظر بمانیم تا دیگران بیایند و جان بر کف شرایط را برای حضور ما (!!!) فراهم آورند . چرا آن دیگران خود ما نباشیم ؟! چرا نباید باشیم ؟! فکر نمی کنید زمان قهرمان سازی گذشته ؟! به این نتیجه نرسیده اید که خود قهرمان باشیم ؟! همه با هم ؟! آری سخت است ، خیلی سخت . اما بهتر نیست تا خود به گود بیاییم و بیازماییم که چند مرده حلاجیم ؟ که سهیم باشیم در فردا ؟! و سؤالی دیگر . همانطور که ما در بهتر شدن شرایط نقش خواهیم داشت ، آیا این وضعیت و شرایط موجود تقصیر ما نبوده ؟! یعنی ما باعث به وجود آمدن این شرایط نشده ایم ؟! دست پخت خودمان بود . با توو زدن ، با جاخالی کردن ، با بی تفاوتی ، با اغماض ، با تعلل ، با تک روی ، با رادیکالیسم ، با کندروی ... . پس حالا بر عهده ی چه کسی ست که شرایط را عوض کند ؟ کسی غیر خود ما که در به وجود آمدنش نقش داشته ایم ؟!
حال ما خودمان را با منِ مجازی مان حسابی سرگرم کرده ایم – یا شاید سرگرم کرده اند – و به خود هم القاء کرده ایم که سکوت بهترین فریاد است . شرایط موجود هم که حسابی به نفع طرف مقابل است ، می شود گفت یک شرایط رویایی . صدا ، اعتراض ، فریاد ، دردسر هم هیچ !! پس دیگر چه دلیلی وجود دارد که بخواهند کوچکترین تغییری ایجاد کنند ؟! طی چه حساب و کتابی ؟! کلّی هزینه داده اند که به اینجا رسیده اند ، حالا چرا باید فراموش کنند ؟! تا حالا شنیده اید که حکومتی بدون فشار و اعتراض روشش را عوض کند ؟! مگر نه این است که تب سنجِ اعتراض میزان رضایت یا عدم رضایت را اندازه می گیرد ؟! گاهی حتی خودمان دچار این توهم نمی شویم که حتماً رضایت دارند که چیزی نمی گویند ؟! پس از آن ها که شرایط موجود بر وفق مرادشان است چه انتظاری داریم ؟ اختلاس سه هزار میلیاردی ، زمین خواری آقازاده ، تورم افسار گسیخته و ... ؛ اگر در مقابل هر کدام از اینها با یک فشار نسبی از افراد حقوقی و حقیقی با مطالبه ی مشخص و مارک دار طرف بودند ، این طوری می توانستند از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند و دیگری را مقصر جلوه دهند و آخر هم هیچ ؟! واقعاً اگر در رابطه با فاجعه ی کهریزک اعتراض شدید شده بود ، آیا امروز شاهد مرگ "ستار بهشتی" بودیم ؟! و آیا سکوت امروزمان زمینه ای را برای اتفاقات بعدی مهیا نمی سازد ؟! مرگ ستار بهشتی ها ؟! آیا زمان آن نرسیده که از تجربه های گذشته مان اندکی بهره بریم ؟! ایراد کار کجاست ؟! چرا اینجاییم ؟! ما را چه شده ؟! مرگ "ستار بهشتی" یک فاجعه بود ، فاجعه . بدین وسیله از خانواده ی ایشان و جامعه ی وبلاگ نویسان دردمندانه تسلیت عرض نموده و تنها می توانم امیدوارم باشم که با ریش تراشی سر و ته قضیه هم نیاید . این امر پیگیری جدی و مطالبه ی جمعی را در دفاع از ایشان و شناسایی و محاکمه ی عادلانه ی آمر و عاملانش را می طلبد تا شروعی باشد برای جلوگیری از تکرار مجددش .
در آخر روز دانشجو را به دانشگاه و دانشجویان عزیز تبریک عرض می نمایم . دانشگاه را همچنان نماد اعتراض و مقابله با استبداد می دانم و معتقدم هر حرکتی از دانشگاه آغاز می شود و علت خفه کردن شدید دانشگاه هم این است ، چرا که دانشجو تن به ذلت نمی دهد .
پس دانشگاه باید زنده باشد ، پویا باشد ، معترض باشد و سر در برابر مشتی تمامیت خواه خم نکند . یادتان باشد بسیاری از هم دانشگاهیان شما ستاره دار شدند ، اخراج شدند ، محروم از تحصیل اند . یادتان باشد دانشگاه رنج کشید و نگذاشت بیرق اش سرنگون شود . یادتان باشد خود را از شما می دانند ، از شماییند هر چند دور از شما . روز دانشجو به تمامی دانشجویان - اعم از در حال تحصیل و محروم از تحصیل و ستاره دار و اخراجی و ... – مبارک و فرخنده . دانشجو روزت مبارک .
ای مفتی شهر از تو پرکار تریم با این همه مستی ز تو هشیارتریم
تو خون کسان خوری و ما خون رزان انصاف بده کدام خون خوارتریم
مجید درّی
آذر ٩١
زندان بهبهان
No comments:
Post a Comment